درخت سرو به دلیل اینکه درختی همیشه سبز است همواره در ایران از اهمیت خاصی برخوردار بوده است. سرو ۴۰۰۰ ساله ای در نزدیکی ابرقو(یزد) وجود دارد که آن را سرو زرتشت هم می نامند. به غیر از نگاره ها و حجاری ها در پارچه بافی ها هم به گونه ای نماد گیاه یا درخت همان سرو خمیده که بعدها ( ترمه ) نامیده شد دیده می شود. در سایر هنرهای ایرانی مانند مینیاتور هم درخت جای ویژه ای دارد. در اوستا یکی از شش مرحله آفرینش را آفرینش گیاه می دانند.

در تاریخ آمده است که ایرانیان از آغاز به درختکاری علاقه مند بوده اند و در ایران بوستان ها وباغ های آبادان بسیاری بوده است. ریشه این کار را می بایست در فرهنگ وحیانی ایرانیان جست.

کاشتن درَخت از دوران باستان در ایران رواج داشت چنانکه هر فرد به هنگام تولد فرزند خود موظف بود یک نهال (غالبا سرو) بکارد و در خت را به اسم فرزند خود بنامد.